Geschreven door Nadia | Iedereen heeft er wel eens één: een baaldag. Niets gaat zoals je wilt en alles gaat mis. Je kind plast in haar/zijn broek terwijl je net weg moet. Je sleutels kan je nergens vinden, terwijl je ze gewoon vast hebt. Je auto heeft opeens pech of onderweg naar die o zo belangrijke afspraak sta je opeens in een file, omdat er een aanrijding is gebeurd. En ga zo maar door. Ik kan duizend voorbeelden geven, maar dat ga ik niet doen.

Positief denken

Vaak denken we niet na over waarom iets gebeurt. En soms zijn we zo egocentrisch bezig dat we niet stilstaan bij de ellende van de ander. Iedereen heeft bijvoorbeeld weleens in de file gestaan en gedacht “pfff waarom overkomt mij dit”, niet beseffende dat een paar km verderop iemand zojuist is afgevoerd naar het ziekenhuis i.v.m. een aanrijding en het misschien niet overleeft. Mensen, en vooral wij Nederlanders, kunnen heel goed klagen. Het is een uitlaatklep om onze ongenoegen en frustraties te uiten. Maar is dat wel oké?

Don’t get me wrong, ik omschrijf mezelf wel eens als een klaagmuur. Alleen spuw ik de briefjes uit i.p.v. ze in ontvangst te nemen. Misschien moet ik eens bijhouden hoe vaak ik per dag klaag. Maybe, 10, 20 of toch 30 keer per dag. Ik wil het eigenlijk niet eens weten, want diep van binnen schaam ik me. Zodra ik opsta begint het al. Mijn dochter werkt niet mee en het zuchten, kreunen en steunen van mijn kant begint al. Het regent, dus dat zit ook niet mee. En net op het moment dat ik A. naar de opvang wil brengen, plast ze in haar broek. Ja hoor, nice timing. Daarnaast heb ik kramp over mijn hele lijf, wat ook niet echt bijdraagt aan een goed humeur. Ik zal maar niet verder benoemen waaraan ik mij allemaal irriteer, want dan ben je morgen nog niet klaar met lezen. Aan het eind van de dag zie ik mijn dochter friemelen met wat speelgoed en wat ze wil bereiken lukt haar niet. Ik zie haar zuchten en hoor haar klagen “pfff, het lukt niet”. Ze ziet er nogal gefrustreerd uit. Opeens besef ik wat ik heb aangericht. O jee, is dit het voorbeeld dat ik haar wil geven? Lichtelijk in paniek denk ik er even over na, maar al snel laat ik het gaan. Nog geen dag later lig ik te stoeien op bed met A. Uit het niets krijg ik een elleboogstoot van haar op mijn neus. It hurts like hell, mijn pijngrens ligt ook ergens onder het vriespunt, en dat merkt A. Ze vraagt me “Mama, gaat het?” Waarop ik lichtelijk geïrriteerd antwoord met “nee, niet echt”. Mijn nog niet eens 2,5 jarige dochter antwoordt daarop heel wijs “mama, je moet Alhamdoellilah* zeggen”. En dan besef ik dat ik Alhamdoellilah toch iets goed heb gedaan en haar advies vaker moet opvolgen.

Als we maar een klein beetje een voorbeeld namen aan onze profeet (vrede zij met hem) dan zouden we veel minder klagen en stilstaan bij wat we wel hebben. Er zijn namelijk altijd mensen die het slechter hebben. Kijk dus niet naar het groene gras aan de overkant, want mogelijk is het gras geverfd.

Much love,
Nadia

*Alhamdoellilah betekent Godzijdank/Dank aan God

Afbeeldingen zijn afkomstig van Shutterstock

Dit artikel kun je natuurlijk delen via de Social Media icoontjes: