Een tijdje geleden nam de stress mij weer helemaal over (ja, wanneer niet). Ik was aan het autorijden en Imani zat op de achterbank in haar stoeltje. Ik moest haar naar school brengen maar we kwamen bijna te laat. In mijn beleving dan. Ik had dus stress en zij begon met “mama, ik weet niet wat ik moet doen!”
Ik weet niet wat ik moet doen? Dat klonk wel erg serieus dus ik wilde eigenlijk een rustig gesprek met haar voeren. Maar dat kon niet want binnen tien minuten moest zij plaats nemen op haar stoeltje in groep 1. “Wat bedoel je daarmee?”, zei ik terwijl ik een snelle blik wierp op de achterbank. Vervolgens keek ik weer vlug op de weg en irriteerde mij aan de auto die voor mij reed. Hij reed veel te langzaam, wie heeft hem zijn rijbewijs gegeven… Zucht.
“Nou mama”, vervolgde Imani, “ik weet niet wat ik later moet worden!”. Er verscheen een lach op mijn gezicht en ik vond het zo schattig. Ach lieverd toch, wilde ik weer roepen, daar hoef jij je toch helemaal geen zorgen om te maken. Ga straks fijn spelen met de blokken op school. Maar dan zou ik haar issue niet serieus nemen en zij voerde een serieus gesprek. “Wat heb je in gedachte lieffie?” vroeg ik dus.
Daar had ze eens goed over nagedacht. Ze wilde wel kleermaker worden maar ze kon eigenlijk al kleding naaien dus een speciale opleiding was niet nodig. Ze kan al een pizza maken dus koken en bakken hoefde ze ook niet meer te leren. En juffrouw wilde ze wel worden maar het liefst werd ze toch gewoon bouwvakker. Huh een bouwvakker? “Bouwvakker?” herhaalde ik mijn gedachte verbaast hardop. “Ja mama, dan kan ik huizen bouwen”. Zou ze echt het beroep bouwvakker bedoelen? Mijn broertje studeert voor architect en ze ziet hem weleens tekenen en modellen bouwen. Zou ze dat misschien bedoelen? Ik vroeg het en kreeg een meteen een bevestigend antwoord. Vervolgens ging Imani verder over haar idee om misschien wel een speelgoeddokter te worden. Hmm was dat niet een Disney tekenfilm? dacht ik, en tegelijkertijd zei ik: “je kunt en mag alles worden wat je wil, je hebt nog alle tijd om erover na te denken”. Ik parkeerde de auto en we liepen de school binnen. We waren natuurlijk gewoon op tijd. Stress modus uit.
Mijn kleuter wordt later dus een kleding-naaiende-en-pizza-bakkende-bouwvakkers-architect. Of wordt ze toch gewoon een speelgoeddokter? Wat ze ook wordt, ik ben zo reuze trots op haar!
Och wat een schatje!
Super lief, hou zoveel van dit soort gesprekken met m’nn kindjes en ze dan uitdagen om een stap verder te gaan in hun denken. Mijn zoon van vijf kan eindeloos verder gaan.
Aaah wat schattig! En wat leuk om te lezen hoe je er mee om ging <3
Aaah echt lief! Herkenbaar ook.