Het lijkt alsof de aarde onder mijn voeten wegzakt. Kanker? Ik? Hoe dan? Ik snap er niks van. De verpleegkundige stelt mij allemaal vragen over wie ik ben en wat mij bezig houdt in mijn leven. Ze noteert van alles in mijn dossier. Want ja, nu zal ik een uitgebreid dossier krijgen in het ziekenhuis. Hierna legt ze uit dat er verder onderzoek zal worden gedaan waaruit blijkt hoe heftig de diagnose is, en dat er daarna een behandelplan opgesteld wordt. De helft van wat ze zegt, hoor ik niet eens. Ik denk aan mijn dochters…
Aan je kinderen vertellen dat je doodziek bent
Hoe vertel ik dit aan mijn dochters? Dat is het eerste wat ik denk. Ik maak in mijn hoofd snel een plan van aanpak; we wachten tot onze dochters uit school komen en geven meteen openheid van zaken. Mijn man en ik spreken op de terugweg naar huis met elkaar af: wat er ook gebeurt, hun levens moeten zo goed als mogelijk doorgaan.
Met z’n viertjes zitten we op de bank in de woonkamer. “Ik moet jullie iets vertellen”, zeg ik tegen mijn dochters. “Ik ben ziek en ik heb kanker”. Ze schrikken natuurlijk en worden verdrietig. Ik vertel meteen dat dit niet betekent dat ik doodga, in het ziekenhuis gaan ze mij helpen om beter te worden. Die gedachte heb ik ook echt, maar in werkelijkheid weet ik niet eens welke vorm van borstkanker ik heb en hoe ver het uitgezaaid is. Ik leg uit dat ik heel vaak naar het ziekenhuis zal moeten gaan, misschien kunnen ze zelfs een keertje mee. Ik spreek ook af dat ik ze blijf uitleggen wat er met mij gebeurt. Ze lijken het te begrijpen. We bespreken ook dat het belangrijk is dat zij alles lekker blijven doen zoals altijd: school, moskee, sport, familiebezoek en vriendinnetjes.
Elk kind gaat natuurlijk anders om met situaties. Ik vind één ding wel belangrijk en dat is om mijn dochters openheid te geven en ook niet op te zadelen met het dragen van “een geheim” naar de buitenwereld. Je ziet soms dat ouders hun kinderen afschermen van ziekte en verdrietig nieuws, maar ik ben hier geen voorstander van omdat kinderen sowieso aanvoelen en merken als iets niet goed zit. Ook vind ik het belangrijk dat er open gesproken kan worden over alles. Ik heb dus gezegd dat ze erover mogen praten met mij, papa, vriendinnen en/of familie. Mijn ene dochter had meteen behoefte om het te bespreken met anderen terwijl mijn andere dochter het eerst moest laten bezinken. De openheid vanuit huis zorgt er in ieder geval voor dat de ziekte een vrij toegankelijk onderwerp is geworden in ons leven.
Tip voor ouders: er zijn kinderboeken en websites over kanker beschikbaar. Binnenkort zal ik hier een apart artikel over delen.
De leerkrachten op de hoogte stellen
Aangezien deze ziekte een groot impact zal hebben op ons leven, besluit ik om de leerkrachten ook op de hoogte te stellen van de thuissituatie. Ik stuur ze een e-mail en vraag of ze een oogje in het zeil willen houden. De leerkrachten van mijn ene dochter reageren enorm empathisch en bieden op school de ruimte om in gesprek te gaan met de leerkrachten en de leerlingen. De leerkracht mijn andere dochter deed er echter niks mee. Het is dus niet vanzelfsprekend dat er rekening wordt gehouden met thuissituaties, al hoop je natuurlijk van wel.
Kanker is soms een lastig onderwerp: wat zeg je wel en niet, wat doe je wel of niet? Vroeger wist ik ook niet altijd goed hoe je met zulke situaties om kan gaan. Ik heb hier daarom een apart artikel over geschreven: wat zeg je en geef je iemand die kanker heeft?
Mijn familie
Oké, en hoe ga ik dit nieuws nu vertellen aan mijn familie? We zitten midden in Ramadan en iedereen is druk bezig met vasten en bezinning. Ik vind het vooral lastig om het aan mijn moeder te vertellen omdat ze twee zusjes verloren heeft aan een strijd tegen borstkanker (waarvan één pas een paar maanden voor mijn diagnose). Ik besluit om mijn familie een appje te sturen en vraag of we na iftar (avondeten tijdens Ramadan) bij mijn moeder kunnen samenkomen omdat ik belangrijk nieuws wil delen. Omdat het mij allemaal wel veel wordt, overleg ik met mijn man hoe we het nieuws het beste kunnen brengen bij mijn schoonfamilie. Gelukkig kan hij mij daarbij ondersteunen.
Het is rond 8 uur in de avond en ik zit samen met mijn familie op de bank in de woonkamer van mijn ouders. Het is eigenlijk een rare situatie want normaal gesproken app ik niet met de vraag of we dezelfde dag bij elkaar kunnen komen. Vooral niet op een doordeweekse dag. Niemand heeft een flauw idee van waarom we daar zitten. Dan vertel ik dat ik voor onderzoek naar het ziekenhuis ben geweest. Ik heb daar slecht nieuws te horen gekregen en vertel over mijn diagnose. Iedereen schrikt en ik zie iedereen op zijn of haar eigen manier de informatie rustig verwerken. Ik leg uit wat de bedoeling is: ik krijg verdere onderzoeken en dan zal er een behandeling starten zodat ik weer beter word, in shaa Allah.
Mijn werk
Mijn werkleven staat ook opeens stil. In de ochtend van de mammografie had ik een appje naar mijn manager gestuurd dat ik even naar het ziekenhuis moest. In de middag meldde ik mij meteen ziek. Mijn manager snapte daardoor natuurlijk dat er iets aan de hand was. Hij belde mij op en ik vertelde het slechte nieuws. Natuurlijk was hij heel begripvol en hebben we afgesproken dat we (zover mogelijk) contact met elkaar blijven houden. Die begrip en ruimte vanuit het werk is ontzettend fijn en belangrijk als je door een ingrijpend proces heengaat.
Tip voor lotgenoten: ik heb gelukkig een goede band met mijn manager en deelde meteen wat er aan de hand was. Heb jij dit niet of wil je niet vertellen wat je hebt? Dat is je recht! Volgens de AVG hoef je ook geen medische informatie te delen, dit doe je wel met de bedrijfsarts.
Ook lopende opdrachten voor mijn onderneming moet ik afblazen. Daar heb ik helaas geen ruimte meer voor. Het enige wat ik nog doe is de laatste video’s opnemen die horen bij de al gestarte Ramadan clubs voor kinderen.
All I need is a dua
Ik weet niet wat mij te wachten staat, maar één ding weet ik wel. Ik heb doe’a voor genezing (smeekbedes) nodig. Van wie dan ook, want je weet nooit wiens wens wordt vervuld. Daar geloof ik heilig in! Aangezien ik online actief ben, besluit ik om hier gebruik van te maken. Ik maak de onderstaande post op Instagram en vraag om een doe’a. Ik ben iedereen zo dankbaar om dit voor mij te doen, moge Allah een ieder belonen voor deze goedheid, amien.
Allah ishafi❤️ Heel moedig dat je het zsm aan je dochters hebt verteld en ook aan je familie! Dat moet niet makkelijk zijn geweest. Moge Allah je genezen. Ameen.