We weten en zeggen het allemaal: wat gaat de tijd toch snel! Ik kan mij de zomer van vorig jaar nog goed herinneren. Het was de maand Juli én de maand Ramadan. Het was heet. Het enige wat ik binnen kreeg waren veel ijsjes en frisdrank. Het enige wat ik door de hitte en mijn buik nog droeg waren maxi jurken. Noor werd geboren op het moment van Iftar, etenstijd in de maand Ramadan. Het was rond kwart voor tien ’s avonds, maar mijn man had geen tijd om een hap te nemen. Hij was druk bezig met ons pasgeboren prinsesje.
En nu zijn we alweer een half jaar verder. Bijzonder hoe snel een baby zich kan ontwikkelen. De eerste momenten van het eerste half jaar: Ze kijkt mij aan. Jeej, ze kan lachen! Ze rolt opeens opzij. Kijk ze rolt de kamer door! Ze kan zitten in haar stoeltje. Oh, ze kan al hapjes nemen… De eerste hapjes waren trouwens een ramp, tafel onder geknoeid, gezichtje, handjes en kleding helemaal onder de pap. Nee, slabbetjes werken niet altijd. Nu, een paar weken later gaat het veel beter. Noor doet haar mondje uit zichzelf open en vindt het eten lekker. Regelmatig slaat ze haar hand in het bordje of grijpt ze naar haar volle lepel. Ja, het gaat echt stukken beter.
Afgelopen weekend was het zo ver, ze probeert te brabbelen. Superschattig! Ze riep iets, riep ze nou papa of dada? Mijn man vindt natuurlijk dat ze papa zei. Tja, dada was ook goed mogelijk. Gister riep ze opeens tata. Dát vond Imani weer heel leuk, want dat betekent volgens haar dat haar zusje nu ook kan zwaaien. Ik denk dat ik nu op het moment ga wachten tot ze mama gaat roepen. En daarna wil ik nog een leven lang genieten van al haar eerste momenten.
Geef een reactie