Geschreven door Nadia | Een aantal maanden geleden woonde ik een docentencongres bij i.v.m. mijn werk. We mochten allemaal workshops naar keuze volgen en één daarvan was een workshop die ging over het onderwijs
voor nieuwkomers.

Tijdens de workshop kwamen jonge vluchtelingen aan het woord en vertelden zij over hoe zij het onderwijs en de asielprocedure hadden ervaren. De verhalen waren nogal schrijnend; zo vertelde een meisje dat ze in vier jaar tijd 20 keer (ja, dat lees je goed) is verhuisd van azc naar azc. Gedurende die periode hadden zij geen enkele zekerheid of ze als gezin in Nederland mochten blijven of niet. Ze verbleven in een gesloten AZC, dat houdt in dat je geen geld krijgt en niet naar buiten mag; je bent als het ware een gevangene. Daarnaast dienden ze een badkamer te delen met andere mensen en hadden ze geen privacy. Het meisje in kwestie gaf aan dat ze bindingsangst kreeg, want zodra ze ‘bevriend’ raakte met anderen, moesten ze wéér verhuizen. Just imagine how that feels.

Desondanks waren de kinderen dankbaar dat ze onderwijs konden genieten, dat was de enige plek waar ze zich enigszins ‘veilig’ en ‘geborgen’ voelden. Ze waren dankbaar dat ze met leeftijdsgenoten in contact konden komen en kennis konden opdoen. Kennis is tenslotte de basis voor een goede toekomst en dat beseften zij maar al te goed.

Het leven van een vluchteling

Naar aanleiding van de verhalen werd ik geïnspireerd om een (fictioneel) stuk te schrijven, deels gebaseerd op de verschillende verhalen die ik hoorde van de leerlingen. Lees hieronder het verhaal van een vluchteling.

Hopes and Dreams
Terwijl ik mijn lange lokken kam, dwalen mijn gedachten af. Ik sta op het podium in de allermooiste little black dress die er bestaat. Het is custom made en zit als gegoten. Voor het eerst in mijn leven voel ik me bijzonder, speciaal, ‘iemand’. Het publiek juicht me toe en wacht tot ik begin met mijn optreden. Voor ik begin spreek ik ze eerst toe: “Thank you all for being here. Thank you for making this possible. Thank you for believing in me. Enjoy the show”. Er klinkt gejuich en gefluit van alle kanten. Hier en daar worden er knuffelberen op het podium gegooid. Datgene wat ik zo heb gemist in mijn jeugd ligt hier nu in overvloed.
Abrupt word ik uit mijn droom geholpen. Het is weer zover, er is weer ruzie tussen twee mannen. Het testosteronniveau ligt hier soms echt te hoog. Ik hoor gevloek, maar begrijp niet alles, want ze spreken een andere taal dan de mijne. Ik kijk verdwaasd in de spiegel en zie mezelf; een 15-jarig meisje, uitgeput, maar desondanks hoopvol. Mijn dromen zijn van mij en niemand die mij dat kan afnemen, houd ik mezelf voor. De badkamer en school zijn mijn toevluchtsoorden. In de badkamer kan ik even wegdromen, totdat ik weer de ellende in word gesleept. Het besef dat ik hier morgen niet meer kan zijn breekt mij zo nu en dan op, maar ik blijf hopen en dromen. De tranen van onzekerheid en ellende van mijn moeder en zusjes doen mij pijn. In drie jaar tijd zijn we al veertien keer verhuisd. Ik weet niet of ik wel zou willen leven als we morgen slecht nieuws krijgen. De dood van mijn oom komt meteen weer naar boven, de pijn, het bloed, het verdriet. Ze zeiden dat ze terug zouden komen voor ons, maar we waren al weg voor ze de kans kregen. Snel veeg ik een traan weg. Ik wil niet terug en probeer de herinnering snel uit mijn hoofd te zetten, vergeten kan ik helaas niet. Snel begin ik weer te dagdromen, zodat ik niet aan de ellende en onzekerheid van het leven in een AZC hoef te denken.
Morgen is alles beter houd ik mezelf voor. Morgen ga je zingen.

Helaas kan je aantal dingen niet zelf kiezen, met name wie je ouders zijn en waar je geboren wordt. Als we iemand ontmoeten weten we niet wat voor bagage die persoon meedraagt, en hoe zwaar de bagage kan zijn. Het enige wat we kunnen doen is hulp bieden en begrip tonen, uit ons eigen egocentrische wereldje kruipen. Want uiteindelijk zijn we allemaal mensen en hebben we dezelfde behoeftes: een veilige plek om te wonen, eten, familie, liefde en onderwijs. Mijn boodschap: behandel een ander zoals jij behandelt wilt worden.

Ik hoor graag wat jullie mening hierover is. Laat een reactie hieronder achter en volg mij op insta.

Much Love
Nadia / Mama’s kindje

Afbeeldingen zijn afkomstig van Shutterstock: vluchtelingen meisje, ballerina