Geschreven door Nora | Ik moet er echt aan gaan geloven, mijn onwijs lieve en vooral gehoorzaam engeltje is langzaam aan het veranderen in een nog steeds lieve, maar zeer koppige en grenzen zoekende puber. Hoe ga je hier als moeder mee om? Dit is mijn ervaring.

10 jaar en nu al puber?

N. is sinds februari dit jaar alweer 10 jaar en langzaam maar zeker begon ik gedragsverandering te zien. Was hij voorheen al onder de indruk als ik boos naar hem keek, drukt hij nu al mijn knoppen in om woedend te worden om daarna z’n schouders gewoon op te halen en te zeggen ‘ja, dus??’. We hebben een hele hechte band met elkaar dus deze ‘discussies die vaak veranderen in ruzies’ begonnen me echt dwars te zitten. Ik miste het vertrouwen die hij doorgaans in mij had, door gewoon te luisteren als ik wat zei. Had ik nu al te maken met een puber? Of speelde er wat anders?

We hebben altijd al een vriendschappelijke band gehad waarbij we ook veel met elkaar praten. Hij vertelt veel en ik probeer hem zoveel mogelijk ook dingen uit te leggen. Voorheen ging dit altijd goed. Maar toch was er iets veranderd, hij wordt snel boos en voelt zich niet begrepen. Want als het weer is tijd was voor zijn voetbaltraining, dan had hij buikpijn, hij was moe etc. en als ik erop stond dat hij toch naar zijn training moest dan barstte de hel elke keer weer los. Wat ik merkte was dat hij vooral in een slachtofferrol ging. Alles was oneerlijk, hij wilde gewoon bankhangen op de iPad omdat hij al de hele dag had buiten gespeeld. We raakten continue in overbeladen discussies en de sfeer werd er niet leuker op.

Kenmerken van een pre-puber

Op een avond zat ik eens te googlen over puber gedrag, wat ik toen las zorgde voor opluchting. Allereerst was het geheel normaal dat hij al zo vroeg aan het puberen is, een pre-puber dus! Daarnaast de meest belangrijke tip was vat het niet persoonlijk op! Oke…  ik geef toe dit is makkelijker gezegd dan gedaan, want je kind kan je soms echt keihard raken. Maar sinds ik dit weet is er toch iets in mij veranderd waardoor de discussies ook minder zwaar beladen zijn. Dit betekent echter niet dat hij nu vrijkaart krijgt om te zeggen wat hij wilt tegen mij en ik dit maar niet persoonlijk op moet vatten. Er zijn bepaalde grenzen die je niet kan laten overschrijden zelfs als zijn ze aan het puberen.

Verder las ik over waarom hij nu zo reageert. Hij/zij wilt zijn eigen weg vinden, eigen fouten maken laat dit ook toe met mate. Bijvoorbeeld aangeven je moet 3x per week iets aan school doen maar je mag zelf plannen wanneer en de tijdstip. Ook al plant hij het helemaal verkeerd, laat hem zelf er achter komen dat dit geen goede planning is omdat hij dan bijvoorbeeld veel te moe is. Zo krijgt hij meer verantwoordelijkheid en controle over zijn eigen leven. Het is natuurlijk als moeder erg zoeken naar wat je wel en niet los kan laten. Maar ieder kent zijn eigen kind het beste daarin.

Ik merkte eigenlijk na mijn korte research dat het net als elke situatie nog veel meer met mijzelf te maken had dan met de ander. Hoe reageer ik erop? Wat laat ik toe? Hoe consequent ben ik? En vooral erken ik dat hij ouder wordt en dus ook zijn eigen weg wilt inslaan. Zijn eigen interesses en emoties kenbaar wilt maken. Is daar genoeg ruimte voor op dit moment? Vooral het laatste is een puntje waar ik persoonlijk aan moet werken. Beetje bij beetje loslaten.

Hebben jullie nog andere tips hoe om te gaan met (pre-)pubers?

Liefs,
Nora

Je kunt mij ook volgen op Instagram

Afbeelding is afkomstig van Shutterstock